Kernmagnetiese resonansie (KMR) is 'n kern- (kern) spesifieke spektroskopie wat verreikende toepassings in die fisiese wetenskappe, chemie en industrie het. KMR gebruik 'n groot magneet (Magneties) om die intrinsieke spin-eienskappe van atoomkerne te ondersoek. Soos alle spektroskopieë, gebruik KMR 'n komponent van elektromagnetiese straling (radiofrekwensiegolwe) om oorgange tussen kernenergievlakke (Resonansie) te bevorder.

Vandag het KMR 'n gesofistikeerde en kragtige analitiese tegnologie geword wat 'n verskeidenheid toepassings gevind het in baie dissiplines van wetenskaplike navorsing, medisyne en verskeie industrieë. Moderne KMR-spektroskopie beklemtoon die toepassing in biomolekulêre sisteme en speel 'n belangrike rol in strukturele biologie. Met ontwikkelings in beide metodologie en instrumentasie in die afgelope twee dekades, het KMR een van die kragtigste en veelsydigste spektroskopiese tegnieke vir die ontleding van biomakromolekules geword.

Die KMR-magneet is waarskynlik die belangrikste deel van die KMR-spektrometer. Die KMR-magneet is een van die duurste komponente van die kernmagnetiese resonansie-spektrometerstelsel. KMR magneet tegnologie het aansienlik ontwikkel sedert die ontwikkeling van KMR. Vroeë KMR-magnete was permanente ysterkern of elektromagnete wat magnetiese velde van minder as 1,5 T voortgebring het. Vandag is die meeste KMR-magnete van die supergeleidende tipe.